Nederlands bezoek en mijn mobiel zoek

Opnieuw rij ik midden in de nacht in een taxi, alleen, van het Addis Ababa Bole vliegveld naar het Geust House. Deze keer is het alleen geen vreemde stad meer en maak ik bij aankomst de deur open met mijn eigen sleutel.

Ruim twee weken zijn mijn ouders op bezoek geweest en hebben we samen heel veel van het land gezien. De eerste dagen heb ik ze Addis Abeba laten zien. Daarbij viel het op hoe erg ik al gewend ben aan alles hier. Ze verbazen zich over van alles wat ik normaal vind en het me niet eens meer opvalt. Er rijden weinig treinen door Ethiopië en vliegen is voor buitenlanders erg duur dus nemen we de bus naar de volgende stad; Bahi Dar. Het is een lange busreis van ongeveer 10 uur. Onderweg kunnen we genieten van het mooie landschap, dorpjes waar we doorheen rijden en zien we héél veel mensen lopen. Zo nu en dan zien we een waterpomp staan, apen op de weg en gestrande vrachtwagens, op de kop aan de kant van de weg.

In Bahi Dar is het een stuk warmer dan in Addis. Het ligt aan een groot meer met kleine eilandjes waar kloosters op staan, met een bootje bezoeken we een paar kloosters. Van binnen zijn ze mooi en kleurrijk beschildert, van buiten stellen ze niet zo veel voor. Bij een van de kloosters staat een grote groep mensen met witte kleden om zich heen een soort ceremonie te houden. Omdat het zo warm is zitten er ook een hoop mensen in de schaduw we gaan er bij zitten en laten ons vertellen dat het een begrafenis is. We varen naar de outlet van de Blauwe Nijl opzoek naar Nijlpaarden en die hebben we gevonden! Vanuit Bahi Dar gaan we ook naar de Blue Nile Waterfall, we zitten in het droge seizoen dus verwachten hier niet te veel van. Maar de waterval is ontzettend mooi, hij is een paar meter lang en we weten dat hij na het regenseizoen velen malen breder en indrukwekkender moet zijn.

Onze volgende bestemming in Gonder, er staan ruïnes van een oud fort en verder is het een rustig stadje. Vanaf hier regelen we onze trekking door de Simien Mountains. Binnen no time heeft de halve stad door wat we willen en kennen ze allemaal iemand die het wel kan organiseren. Uiteindelijk beslissen we om 4 dagen door de bergen te gaan trekken. We krijgen er een guide, scout en kok bij. De auto tocht naar de bergen alleen was al een belevenis. Omdat het de dag voor het Ethiopische Pasen is is er een grootte markt de taxi rijd er dwars doorheen. Vlak voor ons worden manden, geiten, kippen, groentes en mensen weggetrokken

Het lopen door de bergen is soms heel zwaar. We klimmen en dalen veel het hoogste punt dat we bereikt hebben is 4007 meter en het laagste punt was op 3200 meter, vooral het klimmen is erg zwaar. Het landschap is onbeschrijfelijk mooi. De uitzichten zijn eindeloos. Soms lijkt het op de Grand Canon, soms lopen we door droge grasvelden die zo groot zijn dat we het einde niet zien, soms lopen we door een dicht bos en zo héél af en toe komen we locals tegen die nog steilere paden beklimmen. Sommige stukken lopen we over de enigste weg in het gebied maar het grootste gedeelte van de tijd lopen we over smalle paadjes. We slapen in community loges, een ruimte waar een paar bedden in staan en verder niks is. Ik verwacht niet dat ze de lakens vaak wassen en als sanitair is er een vies stinkend hok (waar al helemaal niet gepoetst word) met een gat in de grond. Het koelt s’ avonds erg snel af en dan word het erg koud, licht is er maar mondjes maat. We krijgen bij aankomst elke avond een kopje thee met popcorn terwijl de kok ons eten bereid. Terwijl we uitgepuft onze thee zitten te drinken loopt er een kip voor ons langs. We voeren hem met harde maïs korrels en popcorn. Een kwartier later zien we hoe een paar jongens de kip proberen te vangen. We hebben het even nagevraagd de kip die we die avond aten was erg vers.

In de vier dagen dat we door de bergen hebben gelopen zijn we maar een dorpje tegen gekomen waardoor je echt het gevoel hebt “in the middel of no where” te zijn. Na een regenbui word de weg, de enigste connectie met de rest van de wereld onbegaanbaar. Het ov is hier een vrachtwagen waar mensen achterin kunnen klimmen. Ze moeten soms kilometers lopen om bij de weg te komen. Dit waren zonder twijfel de mooiste dagen van de reis, het landschap is super mooi en als kers op de taart zagen we de laatste dag ook nog Walibixen. Walibixen zijn het teken van Ethiopië, ze zijn erg zeldzaam, heel mooi en wij hebben er een stuk of 20 gezien!

Na dagen gewandeld te hebben besloten we ons een dag minder in te spannen en namen we een lokale bus naar Lalibella. Weer zagen we erg veel van het landschap, dorpjes, mensen en bergen. Tussendoor stappen er een paar lokale boeren in, ze zien er mooi uit maar ruiken niet erg fris. We hobbelen 10 uur in een bus waarvan de ruitenwissers het niet doen en de stoelen niet erg comfortabel zitten.

Lalibella is een klein stadje waar DE bezienswaardigheid van Ethiopië ligt. Volgens sommige Ethiopiërs is het hét achtste wereld wonder. De tickets zijn erg duur en de verwachtingen groot. Er zijn in totaal 12 kerken, uitgehakt uit de grotten. Van buiten zijn ze bijzonder om te zien, van binnen stelt het niet zo veel voor maar alles staat vol met symbolieken. De mooiste kerk is de st. George, van boven is te zien dat de kerk een kruis vormt en ziet het er erg mooi uit. Het is indrukwekkend om te bedenken dat ze het allemaal uit rotsen hebben gehakt en het ziet er leuk uit maar door de hoge verwachtingen viel het toch een beetje tegen.

We hebben nog een paar dagen over en als we met de bus verder willen moeten we een twee daagse trip maken om terug in Addis Abeba te komen om vanaf daar verder te reizen. We besluiten om te vliegen naar Harar, via Addis Abeba met een vlucht die een tussenstop maakte in Bahi Dar. Vanaf het vliegveld is het nog een uur met een minibusje naar het stadje. Het regent heel hard, gebieden naast de weg zijn verandert in grote rivieren. Het is hier heel anders dan in de rest van het land. Voor Ethiopische begrippen is het hier heel kleurrijk, de islam is de grootste religie hier, mensen roken hier en kauwen héél veel Chad(een drug). Er is een oude stad binnen de oude stadsmuren met kleine straatjes waar het druk is met spelende kinderen, vrouwen die hun waren verkopen en winkelend publiek. Rond de stad lopen s’ avonds hyena’s rond. Uit traditie worden ze gevoerd door de lokale bevolking zodat de hyena’s de boze geesten kunnen verjagen. We gaan naar het voeden kijken en zien daar een stuk of 20 hyena’s.

We nemen onze laatste busreis terug naar Addis Abeba en na daar nog een dag rondgelopen te hebben is het voor mijn ouders al weer tijd om naar huis te gaan. Ze vliegen s’nachts, ik breng ze naar het vliegveld waar ik nog even illegaal mee naar binnen ga en afscheid neem.

Ik ben inmiddels weer een aantal week aan het werk, de helft van de tijd heb ik geen stroom en dat maakt het vrij onmogelijk om te werken. In het regenseizoen doet alles het minder hier en dat komt steeds dichterbij.

In principe is Addis Abeba een redelijke veilige stad. In verloop van tijd heb ik de meeste zakkenrol trucjes leren herkennen en als blanken ben je niet eerder het slachtoffer dan een rijke Ethiopiër. Toch ben ik hier een keer overvallen. Mijn tasje werd van mijn schouder getrokken en in een poging hem terug te pakken kreeg ik een klap in mijn gezicht waardoor ik op de grond viel. De schade valt mee, behalve mijn mobiel zat er niks waardevols in en lichamelijk heb ik er alleen een gekneusde neus en schaafwond op mijn knie aan over gehouden die inmiddels weer genezen zijn. Ik ben nu iets meer op mijn hoede maar ik loop nog steeds zonder problemen in mijn eentje in het donker over straat.

Over een paar weken vlieg ik alweer terug naar Nederland, ik vind dat toch een beetje spannend. In de afgelopen 4 maanden is alles wat er in dit land gebeurt toch “normaal” voor me geworden. Het leven is hier totaal anders dan in Nederland maar wel vanzelfsprekend voor mij. Al ben ik wel heel blij als ik elke ochtend een (warme) douche heb, een lekkere boterham met kaas kan eten en zonder aangesproken te worden over straat kan lopen.